მაღვიძარამ დარეკა; დილის 7 საათი იყო. სკოლასთან ახლოს ვცხოვრობდი და ასე ადრე ადგომა არ მჭირდებოდა, მაგრამ როგორც კი მზე ამოვიდოდა ლოგინში ვეღარ ვჩერდებოდი. დღესაც, როგორც ყოველთვის, ერთი ზედმეტად ჩვეულებრივი დღე გათენდა. ფანჯარაში გავიხედე და გამეღიმა, როდესაც იქ ჩემი საყვარელი ამინდი დამხვდა... მიუხედავად იმისა, რომ დარწმუნებული ვიყავი, მაინც ყოველდღე გარეთ შიშით ვიყურებოდი და მაინც ყოველთვის იქ წვიმა მხვდებოდა. ერთ-ერთი რამ, რაც ლონდონში ყველაზე მეტად მიყვარს ეს ამინდია. თავიდან მიკვირდა ხალხს მზიანი ამინდის გარდა სხვანაირი ამინდი როგორ უნდა მოწონებოდათ-მეთქი, მაგრამ ეხლა უკვე აღარ მიკვირს… მათი მესმის კიდეც.. საერთოდ, ვინც აქამდე მიცნობდა, უფრო სწორედ ვინც აქამდე ძველ ბელას იცნობდა, მათთვის ახალი ბელა სრულიად უცნობი იქნებოდა.. ამ ზაფხულში ბევრი რამ მოხდა რამაც ასე რადიკალურად შემცვალა.... მაგრამ ახლა ნამდვილად არ ვაპირებ იმ საზარელი ამბის გახსენებას, თორემ სკოლაში ნამდვილად ვეღარ წავალ.
ფიქრებიდან თავი რომ დამეღწია უსაქმოდ ჯდომას თავი დავანებე და სააბაზანოსკენ წავედი. შხაპი მივიღე, კბილები გამოვიხეხე და თმების გაშრობას შევუდექი. როცა ეს საქმიანობა დავამთავრე ჩემს ოთახში გამოვედი და ტანსაცმლის კარადასთან მივედი რომ დღეისთვის რამე შემერჩია.. დაახლოებით ნახევარი საათი ვიქექებოდი და ჩემს თავზე ნერვები მეშლებოდა. შორტების, მინი კაბების და ე. წ. „მოდური ზმანების“ გარდა ვერაფერს ვპოულობდი.. არა, აშკარად გარდერობი გასაახლებელი მაქვს, მიუხედავად იმისა რომ ეს ტანსაცმელები იდეალურად მომერგება ვერც ერთს ვერ ჩავიცმევ. ყველა გადასაყრელია. ბოლოს როგორც იქნა ბედმა გამიღიმა და მუქი ლურჯი ჯინსი და გრძელი შავი მაისური ვიპოვე. იმ წამსვე ხელი დავსტაცე მეშინოდა არ გამქრალიყო და ჩაცმა დავიწყე. როცა მოვრჩი ჩანთას ხელი დავავლე და კიბეებზე დავეშვი. ორს ან სამ საფეხურს ერთად ვახტებოდი. გამეცინა, როდესაც ამაზე დედას რეაქცია გამახსენდა.. „ბელა რა ველურივით დახტუნაობ.. ცოტა ნაზად მოიქეცი. გოგო ხარ ბოლოს და ბოლოს“.. მაგრამ ყურადღებას არასდროს ვაქცევდი მის შენიშნვას და ისიც ყოველდღე არ იღლებოდა ერთი და იგივეს გამეორებით.
როდესაც სამზარეულოში შევედი იქ დეიდა დამხვდა რომელიც ჩაის ადუღებდა და თან კიდევ რაღაცას ამზადებდა გაზზე. დეიდა 27 წლის ლამაზი, ქერა და ღია ცისფერთვალება ქალი იყო. თავს ყოველთვის განსაკუთრებულად უვლიდა და ყოველთვის ახალგაზრდულად გამოიყურებოდა. მასთან შედარებით ბებერს მე უფრო ვგავდი.

www.gossipgirl.ucoz.org

კარები გამოვაღე,მანქანაში ჩავჯექი და უხმოდ დავქოქე. მთელი გზა ჩუმად ვიყავით და ხმა არცერთს ამოგვიღია.. ანდა რა უნდა მეთქვა ? ეხლაც კი მიჭირდა იმის დაჯერება რომ ჩვენი ურთიერთობა ესე შეიცვალა. ადრე მოსიყვარულე და-ძმა ვიყავით, მის ცუდ მხარეებზე ყურადღებას არ ვამახვილებდი და არც ის ამახვილებდა ჩემსაზე. ეხლა კი რასაც ქვია გამოჭერაზე ვართ, მაგრამ დეიდა მართალი იყო.. ვერ გადავიტანდი მასაც რამე რომ მოსვლოდა და თანაც ჩემს გამო.. მეორედ უკვე ამასთან გამკლავება აღარ გამომივიდოდა.
-გაკვეთილები 3-ზე მიმთავრდება და მანქანაში დაგხვდები- საუბრის წამოწყება ვცადე
-ბელა არაა მზრუნველი დაიკოს როლის თამაში საჭირო- უკმეხად ჩაიცინა- ეხლა მანქანაში ჩვენს გარდა არავინაა..-
ნუთუ ?? ერთ მაგრად ვხევდი იმ დიდ, გასიებულ, თვითკმაყოფილ სახეში! მაგრამ არაა საჭესთან ვზივარ და არ ღირს.. ჯობია ეხლა დავმშვიდდე და აღარ გამოველაპარაკო.. ტყუილად ვეცადე- გავიფიქრე ჩემთვის, მართლა არ მომეწონა ესეთი პასუხი მაგრამ მისგან სხვანაირი უფრო უნდა გამკვირვებოდა ვიდრე ასეთი.
-ხო და მართლა ძიძობა არ დაგჭირდება დღეს ჩემი, შეგიძლია სახლში მარტო წახვიდე- უცებ ამოყარა სიტყვები ..
- ხოო?? რატოომ? რა ხდება ასეთი? აბა როდის მოხვალ? - გაკვირვებული ვიყავი მეგონა სახლში ფეხით წასვლა მე მომიწევდა.
-არ მოვალ საერთოდ დღეს ნიკთან ვიქნები.. აბა შენ რა აგიტანს?? - მკითხა დამცინავად და ისე შემომხედა თითქოს მისი მოსაბეზრებელი თაყვანისმცემელი ვიყავი..
- როგორც გინდა მეც მაგ მაწუხებდა და ძალიანაც მიხარია მე რომ არ მომიწევს წასვლა- არც მე დავრჩი ვალში და გამარჯვებულის გამომეტყველებით გავიხედე წინ..
- ხო კაი ოღონდ არ დაგავიწყდეს ხვალისთვის დეიდას უთხარი რა დამჯერი ბიჭი ვარ.. სკოლიდან მოვედით ,ვისადილეთ და მერე მთელი საღამო წიგნიდან არ ამომიყვია თავი.. ბოლოს და ბოლოს ესე 12 საათისთვის მოვრჩი გაკვეთილებს და დავიძინე..მეორე დილითაც ესეთი საყვარელი ვიყავი არაა??
შემომხედა და ძალით „ჰოლივუდური ღიმილით“ დამაჯილდოვაა. უყურეთ ამას კიდევ რა უნდა? ხოო კარგი ეგრე იყოს მაგის სახლში არ ყოფნა მეც მაწყობს და ეშმაკურად გამეღიმა როცა თავში რაღაც წვეტიანი აზრები მომაწვა...- კარგი ტაილერ შევთანხმდით ეგრე იყოს _ და გულუხვად გავუღიმე..
-აჰაა ეგრე არ ჯობია? კაი ეხლა უნდა წავიდე... ძლივს მოვედით რა ნელა ატარებ მანქანას ლამის ჩამომეძინა- მიტრიალდა და კარების სახელურს ხელი მოკიდა, რომ გადასულიყო.. მაგრამ არც ესე სწრაფად მეგობარო და უცებ დავუძახე
- ოღონდ სიჩუმეს თავისი ფასი აქვს ხომ იცი?? - უცებ სახე შეეცვალა მაგარ ბიჭს აღარ გავდა რომელიც წამის უკან მეჭყანებოდა.
-ხოო აბა მეც არ გამიკვირდა უანგაროდ როგორ მეხმარებათქო?? - ოჰ საწყალი რომ არ ვიცნობდე შემეცოდებოდა ეს საზიზღარი დონ-ჟუანი..
- რას ვიზამთ პირობა ესეთია.. მე შენ გეხმარები და შენ მე.. ოღონდ შეიძლება დღეს და ხვალ არაფერი გთხოვო.. ასე რომ სრულ მზადყოფნაში იყავი რა იცი რა მომინდება- ჩანთას ხელი დავავლე და მანქანა ტრიუმფალურად დავტოვე ისე რომ მისი სახისთვის არც შემიხედავს.. ჯერ არ ვიცოდი ეს სურვილი რა იქნებოდა, მაგრამ თვითონაც მიხვდა რომ არაფერი კარგის იმედი არ უნდა ქონოდა..

www.gossipgirl.ucoz.org

სახლში მისვლისთანავე ჩემი ოთახისკენ გავიქეცი. მიუხედავად იმისა რომ სახლის ცარიელი იყო, ყველაზე მყუდროდ თავს მაინც იქ ვგრძნობდი.ადგილი სადაც ყველაზე დიდი ხანი მაქვს გატარებული ჩემს ცხოვრებაში. ყველაზე მყუდრო, მოსახერხებელი და კიდე მისი მთავარი ღირსება ჩუმი. მას ლაპარაკი არ შეეძლო ჩემდა საბედნიეროდ მუნჯი იყო.ოთახი ნამდვილად არ იყო საზეიმო ფერებში. კედლები ლურჯი, ასევე ფარდები მუქი იყო და მისგან დღეც კი ძლივს შემოდიოდა მზის სინათლე. მასში არის ერთი საწოლი, სარკე თავისი ე.წ. „ტრილიაჟითურთ“, ზემოთხსენებული დიდი გარდერობი, საწერი მაგიდა (რომლეზეც ასევე განთავსებული იყო კომპიუტერი) და მის წინ ერთი სკამი. ოთახი ძალიან მაღალი არ იყო, მაგრამ ჩემთვის ესეც საკამრისი არის, რაც მთავარია მასში ვეტევი თავისუფლად.
აქ ყოველთვის მიყვარდა ყოფნა. რატომღაც ჩემი უსაყვარლესი ადგილი იყო და ამიტომ მიყვარდა ხოლმე აქ შემოსვლა. დღესაც ესე ვიყავი. თავი ისევ იქ ვიგრძენი სადაც უნდა ვყოფილიყავი,სადაც ჩემი ადგილი იყო . შესვლისთანავე ჩანთა მოვისროლე, სად დავარდა არც მახსოვს. საწოლოთან მივედი,პირქვე დავემხე და უეცრად რაღაც საშინელი თავისუფლება ვიგრძენი.
აღარ მახსოვს ესე რამდენი დრო გავიდა.. ერთი, ორი ან შეიძლება ბევრად მეტიც.. ყოველთვის მიკვირდა როცა იქ ხარ სადაც გინდა ყოფნა რა მალე გადის დრო? არა დრო საერთოდ არ უნდა მეხსენებინა. მასზე სასტიკი მგონი ამ ქვეყნად არაფერია არაა. რაც არ უნდა მოხდეს მისთვის მნიშვნელობა არ აქვს, თავისთვის მიდის და თუ არ გაყევი ისე გადაგივლის რომ ვერც ვეღარასდროს დაეწევი. შესაძლებელი რომ იყოს თუნდაც ერთი საათით იმ მშვენიერ წარსულში დაბრუნება და არაფრის შეცვლა მაინც თანახმა ვიქნებოდი. ბევრ სურათებს გადავიღებდი, თითოეულ მომენტს დავაფიქსირებდი და საერთოდ არაფერს დავტოვებდი უყურადღებოდ. მართალია ესე სურათები მერე უფრო დიდ ტკივილს მომაყენებდა, მაგრამ მომხდარი დავიწყების უფლებას არ მომცემდა. ამის ნებას არც მე მივცემდი ჩემს თავს რა თქმა უნდა.
ნერვები მომეშალა ჩემს იდიოტურ ფიქრებზე და სწრაფად ავდექი საწოლიდან. მაგიდას მივუჯექი და კომპიუტერი ჩავრთე თან წიგნებს ვიღებდი ჩანთიდან. ორი საქმის ერთდროულად გაკეთებას ვცდილობდი, მაგრამ რატომღაც ვხვდებოდი რომ რომელიღაცას ვერ გავაკეთებდი. იმასაც ვხვდებოდი ეს „რომელიღაცა“ რომელიც აღმოჩნდებოდა. ინტერნეტში შევედი რაღაცეები შევამოწმე და მალევე გამოვედი. არავის წერილი არ დამხვედრია და არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა. რა უცნაურია რომ კომპიუტერთან ვიჯექი და ამას ვფიქრობდი. აშკარად რაღაც ვერაა ჩემს თავს და ამას მეც ვხვდები კარგად.
ბოლოს მაინც გაკვეთილებს მივუბრუნდი და მეცადინეობა დავიწყე. საერთოდ ყოველთვის ძნელი გაკვეთილებით ვიწყებდი და შემდეგ ვაკეთებდი ადვილებს ხოლმე. არ მინდოდა რთული საკითხები გვიანობისთვის შემომეტოვებინა და მერე წიგნზე ჩამომძინებოდა. ასე ორმაგად დავზარალდებოდი : ვერც გაკვეთილს ვისწავლიდი და ვერც წესიერად გამოვიძინებდი. ასე რომ ტრადიციას არ ვუღალატე და საძულველი მათემატიკა გადავშალე. ხოო აშკარად ამის სწავლის განმავლობაში ბევრი დრო გადის და კარგადაც ვიღლები.. დაახლოებით 2 საათის შემდეგ მოვრჩი მათემატიკას და მერე ინგლისურს მივუბრუნდი. ნამდვილად მიყვარდა ეს გაკვეთილი, პირველი იმიტომ რომ მშობლიური ენაა და მეორე ადვილად ვსწავლობ ხოლმე.. ასე ადვილი-ძნელი საგნების პაექრობით დაახლოებით მგონი 5-მა საათმა გაირა სანამ ბოლომდე არ დავამთავრე მეცადინეობა.. უკვე 8 საათი იყოო მოსული. ძილისთვის ნამდვილად ზედმეტად ადრე იყო რამე უნდა მომეფიქრებინა დროის გასაყვანად.პირველ სართულზე ჩავედი და სამზარეულოსკენ გავშურე. მაცივარი გამოვაღე და იქაურობას თვალი გადავავლე.. საჭმელების, ბოსტნეულის და წვენების გარდა არაფერი იყო , შიმშილი კი ნამდვილად არ მაწუხებდა. მისაღები ოთახისკენ გავეშურე, სავარძელში გემრიელად მოვიკალათე და ტელევიზორი ჩავრთე. იქნებ რაიმე საინტერესო გადაცემა ან ფილმი მეპოვა და დრო ამით გამეყვანა. უშედეგო ძებნის შემდეგ ტელევიზორი გამოვრთე და ისევ ჩემს ოთახში დავბრუნდი და საწოლზე დავჯექი. სულელივით ერთ წერტილს მივშტერებოდი, უფრო სწორად უსაქმურივით რომელსაც ბუზების თვლის მეტი საქმე არ ქონდა საერთოდ.უცებ დაწერა მომინდა და ჩემი დღიურის ძებნა დავიწყე.. საბანის ქვეშ ხელი შევყავი და გამოვიხე, გავფერთხე რომ მტვერი მომეცილებინა და გადავსალე.. ბოლო ნაწერს თვალი მოვავლე და როდესაც თვე დავინახე ნაწერის ქვემოთ გული რაღაც უცნაურად ტკივილით და სინანულით შემეკუმშა. ბოლოს მაისსში მქონდა დაწერილი, მას მერე იმდენი რამე გავიდა ასე მგონია ეს სამი თვე კი არა უზარმაზარი წელი იყო.. ტკივილის წელი რომელიც სამოდამოდ გამყვება თან და სიმშვიდის საშუალებას სამუდამოდ დამიკარგავს.. საწერი კალამი მოვიმარჯვე და წერა დავიწყე...

www.gossipgirl.ucoz.org