კარები გამოვაღე,მანქანაში ჩავჯექი და უხმოდ დავქოქე. მთელი გზა ჩუმად ვიყავით და ხმა არცერთს ამოგვიღია.. ანდა რა უნდა მეთქვა ? ეხლაც კი მიჭირდა იმის დაჯერება რომ ჩვენი ურთიერთობა ესე შეიცვალა. ადრე მოსიყვარულე და-ძმა ვიყავით, მის ცუდ მხარეებზე ყურადღებას არ ვამახვილებდი და არც ის ამახვილებდა ჩემსაზე. ეხლა კი რასაც ქვია გამოჭერაზე ვართ, მაგრამ დეიდა მართალი იყო.. ვერ გადავიტანდი მასაც რამე რომ მოსვლოდა და თანაც ჩემს გამო.. მეორედ უკვე ამასთან გამკლავება აღარ გამომივიდოდა.
-გაკვეთილები 3-ზე მიმთავრდება და მანქანაში დაგხვდები- საუბრის წამოწყება ვცადე
-ბელა არაა მზრუნველი დაიკოს როლის თამაში საჭირო- უკმეხად ჩაიცინა- ეხლა მანქანაში ჩვენს გარდა არავინაა..-
ნუთუ ?? ერთ მაგრად ვხევდი იმ დიდ, გასიებულ, თვითკმაყოფილ სახეში! მაგრამ არაა საჭესთან ვზივარ და არ ღირს.. ჯობია ეხლა დავმშვიდდე და აღარ გამოველაპარაკო.. ტყუილად ვეცადე- გავიფიქრე ჩემთვის, მართლა არ მომეწონა ესეთი პასუხი მაგრამ მისგან სხვანაირი უფრო უნდა გამკვირვებოდა ვიდრე ასეთი.
-ხო და მართლა ძიძობა არ დაგჭირდება დღეს ჩემი, შეგიძლია სახლში მარტო წახვიდე- უცებ ამოყარა სიტყვები ..
- ხოო?? რატოომ? რა ხდება ასეთი? აბა როდის მოხვალ? - გაკვირვებული ვიყავი მეგონა სახლში ფეხით წასვლა მე მომიწევდა.
-არ მოვალ საერთოდ დღეს ნიკთან ვიქნები.. აბა შენ რა აგიტანს?? - მკითხა დამცინავად და ისე შემომხედა თითქოს მისი მოსაბეზრებელი თაყვანისმცემელი ვიყავი..
- როგორც გინდა მეც მაგ მაწუხებდა და ძალიანაც მიხარია მე რომ არ მომიწევს წასვლა- არც მე დავრჩი ვალში და გამარჯვებულის გამომეტყველებით გავიხედე წინ..
- ხო კაი ოღონდ არ დაგავიწყდეს ხვალისთვის დეიდას უთხარი რა დამჯერი ბიჭი ვარ.. სკოლიდან მოვედით ,ვისადილეთ და მერე მთელი საღამო წიგნიდან არ ამიყვია თავი.. ბოლოს და ბოლოს ესე 12 საათისთვის მოვრჩი გაკვეთილებს და დავიძინე..მეორე დილითაც ესეთი საყვარელი ვიყავი არაა??
შემომხედა და ძალით „ჰოლივუდური ღიმილით“ დამაჯილდოვაა. უყურეთ ამას კიდევ რა უნდა? ხოო კარგი ეგრე იყოს მაგის სახლში არ ყოფნა მეც მაწყობს და ეშმაკურად გამეღიმა როცა თავში რაღაც წვეტიანი აზრები მომაწვა...- კარგი ტაილერ შევთანხმდით ეგრე იყოს _ და გულუხვად გავუღიმე..
-აჰაა ეგრე არ ჯობია? კაი ეხლა უნდა წავიდე... ძლივს მოვედით რა ნელა ატარებ მანქანას ლამის ჩამომეძინა- მიტრიალდა და კარების სახელურს ხელი მოკიდა, რომ გადასულიყო.. მაგრამ არც ესე სწრაფად მეგობარო და უცებ დავუძახე
- ოღონდ სიჩუმეს თავისი ფასი აქვს ხომ იცი?? - უცებ სახე შეეცვალა მაგარ ბიჭს აღარ გავდა რომელიც წამის უკან მეჭყანებოდა.
-ხოო აბა მეც არ გამიკვირდა უანგაროდ როგორ მეხმარებათქო?? - ოჰ საწყალი რომ არ ვიცნობდე შემეცოდებოდა ეს საზიზღარი დონ-ჟუანი..
- რას ვიზამთ პირობა ესეთია.. მე შენ გეხმარები და შენ მე.. ოღონდ შეიძლება დღეს და ხვალ არაფერი გთხოვო.. ასე რომ სრულ მზადყოფნაში იყავი რა იცი რა მომინდება- ჩანთას ხელი დავავლე და მანქანა ტრიუმფალურად დავტოვე ისე რომ მისი სახისთვის არც შემიხედავ.. ჯერ არ ვიცოდი ეს სურვილი რა იქნებოდა, მაგრამ თვითონაც მიხვდა რომ არაფერი კარგის იმედი არ უნდა ქონოდა..
სკოლის ეზოში შევედი და ნაცნობმა ადგილმა ჩემში ბევრი ნაცნობი და უცნობი შეგრძნება გამოიწვია. ყოველ წელს ასე იყო საერთოდ მაგრამ არაა.. ამ წელს რაღაც სხვანაირი იყო და მშვენივრად ვხვდებოდი რა იყო ეს სხვა რაღაც. ეზო მართლაც ძალიან ლამაზი იყო , უამრავი ხე და ბუჩქი და რამოდენიმე მოედანიც იყო ზაფხულში სათამაშოდ. მასში ყოველთვის მხიარული სიცილ-კისკისს თუ გაიგონებდით : დილით სასწავლო დღისგან და შუადღეს ამ დღის დასასრულისგან გამოწვეულს. მაგრამ დღეს ეს სიხარული მთელი სამი თვის უნახავობისგან იყო გამოწვეული.. ეზო მანაქანებით, მოსწავლეებით და მშობლებით იყო გადაჭედილი.. ვდილობდი ამდენ ხალხში ჩემი ნაცნობები მეპოვა და ფეხისწვერებზე, კისერმოღერებული მივდიოდი წინ. აიი როგორც იქნა ისინი.. ჩემი საუკეთესო მეგობრები, მაგრამ განსაკუთრებით ერთის დანახვა გამეხარდა. როზალინდა ჯონსონი ლამაზი შავგრემანი გოგონაა, სიმაღლით არც თუ ისე მაღალი არის ჩემზე დაახლოებით ერთი თავით დაბალი, ულამაზესი გრძელი შავი ატლასივით თმით და საყვარელი, ბავშვური მრგვალი სახით რომელსაც მუდმივად მისი საყვარელი ღიმილი ამშვენებს. კბილები იმდენად თეთრი აქვს, რომ როცა იცინის ისინი ანათებენ მის სახეზე. ასეთი არის ჩემი დაქალი, ყოველ შემთხვევაში ასეთი მახსოვდა. როცა დავინახე კი პირი მაშინვე გაკვირვებისგან გავაღე და თვალებს ვერ ვუჯერებდი და ისიც ამავე მდგომარეობაში იყო.

www.gossipgirl.ucoz.org